Bir mevsim
Okul yaşı çocuğu yakasındaki beyazlığından
Üşüyen elleri ve ayaklarını basarak yüreğime
Bir sobanın mutluluğuna kavuşma sevinciyle
Unuttur hüzünlerimi bana
Kapanmayan yaralımdan öp sonra
Dudaklarında doğayım yeniden
Biraz tanrı
Biraz güneş
Biraz da Fırat’ı al avuçlarına
Arındırıp Dicle’nin kilinden
Yeniden yoğur beni
Adem ve Havva’dan önce
Acıyı indirmeden toprağa
Yaşat beni
Yaratılmakla bırakmayıp
Yüreğinde büyüt
Yaşamaktan üstün olsa gerek bu söyleyeceğim
“Zemherin ürkütmez beni
Sen aşkı göster bana, ben yaşamayı öğrenirim”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder