"Abi yavaş itsene."
İttim. Ve gözlerin meydanları dolduran kadınlarımız kadar güzel. Ve burada, senin sevdiğin uykular, “Usta,” diyor, “usta, zaman beni incitti." Ve biz hırpalıyoruz gecenin ve zamanın kabalığını. Kabuğuna çekilmiş bir kuşku “Abi yavaş itsene" diyor, senin kokunu alıyorum, sabah güneşinin neşesiyle. Yağmurların yoğurduğu ekmek gibi güzelsin. Çiçeklerin göğsünün kıyısına kovulmalarına kapı aralıyorsun, o kadar güzel kokuyorsun. Vurmasalar daha büyüyecektin. Belki o yüzden bir mahşer gibi amansız bir acılıkta güzel kokuyorsun. "Abi yavaş itsene." İttim, dünyayı inciterek. "Abi yavaş itsene" İttim. Kılıçların sorusuyla açtık gözümüzü. Şu tırpandır, şu orak, şu tırmık: Al topla, koca bir yaz bizim oyunlarımızla hababam büyüyor. İlenç. Katmerli bir söz gibi ilenç. İlk ve son sözümüz ilenç. Kayan yıldızlar, karpuz dilimi, sır ve sözün yakıştığı alnımız ve kıyılarını bilmediğimiz bir dünyada, taşlı yollarla serinliğine açılırdık evlerin. Kara ve isli ellerimizle, sonrasını dağların bildiği yanmış ormanların, bir kırbaç olup yüzümüzü dövdüğü, külden, çivilerin sabit kaderinden, hiç yaşayamayacağımız hayallerden toprağın dolaşık diliyle geldik. Sımsıcak ağzını açıyordu kuşlar. O çalılar elbet bizi saklayacak. O dikenler elbet tadacak etimizi, hatıralar sökün edince. Çatırda duvar, birleş duman! Bizim üvezlerimiz var. Uzat ayaklarını Keké, bir zahmet uçsun üveyiklerimiz. Başlangıçta, sesinin bütün harflerinde, hani bazen keskin bir bıçak savururuz ya, tam öyle, tüm camları kırıldı içimin. "Abi yavaş itsene" dedin, ittim, tüm sokaklara adını verdim. Seni çok seviyorum. “Abi yavaş itsene.” Tamam. Tüm aşklar senin kadar güzel. Seni çok seviyorum. “Abi yavaş itsene." Oldu. Tüm yalanlar gerçek oldu. Seni çok seviyorum.
"Abi yavaş itsene.”
İttim. Sendeki hayat bana sıçradı. Seni çok seviyorum. Vurmasalar daha büyüyecektin. Seni çok seviyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder