Alnındaki ağrılarına tutunuyorsam, bana sebebi bilinmeyen yoksunluklar sun.
Hoşlanılmayan sevişme günlerinde, apış arana çizdiğim çocuk yoluna düşür beni.
Vücuduna boyadığın intihar halatlarına bağla beni.
Ağzını deşen tutsaklığı kurcalarken, delişmen ellerin titriyor.
Dudak kenarlarında yapma gülleri sakın kırma!
Fısılda, kıvran, konuşmaya yeltendikçe yaşam gücümü kurcala.
Karanlık bir anda kendimi şair bellediğimde, huysuzken oku şiirlerimi.
Bilinmez sırnaşmalara yakınlaşırsam, beni kızgınlıkla sözlerinle boğ!
Gözlerine yerleştirdiği yoksun mezarın solukluğu dökülüyor.
İşte, ete saplayan utanç kıymıklarında akıtılan kanı içmek istiyorlar.
Sürtük gecelere davetiye çıkartılmış kapkaranlık yaraları uyandırdılar.
Kelimeler yeterli gelmiyordu, yıkılmış bir şehrin içinde yatan çöl çocuklarına.
Her gidişin ardından felç geçiren tedirginlikler de neyin nesiydi?
Çaresizliğim içinde dans eden vahşi seslere ayak uydum.
Bu, tıpkı ardından boşlukta bağırmak gibi.
Bu, tıpkı tanrıya fısıldarken umursanmaması gibi.
Boynumu ısıran öfkem çelenk yakıyor!
Sesinin içine al beni, öfkem dizginlensin!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder